καθομιλώ

(Α καθομιλῶ, -έω)

νεοελλ.

(μόνον ο τ. τού θηλ. μτχ. ενεστ. ως ουσ.) η καθομιλουμένη

η γλώσσα που χρησιμοποιεί στην ομιλία του ο λαός, η δημοτική, σε αντίθ. προς την καθαρεύουσα

αρχ.

1. προσελκύω κάποιον, κερδίζω κάποιον με την καθημερινή συναναστροφή, αποκτώ την εύνοια

2. έρχομαι σε επικοινωνία, συναναστρέφομαι, σχετίζομαι («καθωμίλει τῷ πλήθει», Διόδ.)

3. παθ. καθομιλοῡμαι, -έομαι

α) συναναστρέφομαι

β) είμαι κοινώς παραδεδεγμένος («ἡ καθωμιλημένη δόξα περὶ αὐτοῡ» — η διαδεδομένη γνώμη γι' αυτόν, Πολ.)

4. φρ. «καθομιλῶ τοὺς καιρούς» — φέρομαι κατά τις περιστάσεις.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + ὁμιλῶ].